اي بندگان خدا، بدانيد اكنون كه زبان‌ها باز است و گشاده، پيكرها سالم،اندام‌ها به خدمت آماده و جولانگاه فراخ و گسترده. پيش از آن كه فرصت ازدست رود و مرگ شتاب آورد و گريبان بگيرد، به پيشواز مرگ رويد و منتظرآمدنش نشويد.
پيام زيباي مولي الموحّدين علي(ع) به همه رادمرداني است كه راه‌شهادت برگزيده‌اند؛ حرف هجرت از زندگي مادّي، به وادي ايمن و ملكوت اعلارسيده‌اند و باب جست و جوي كمال، به سرچشمه حيات راه يافته و سرمست ازجرعه «ارجعي الي ربك» به رؤيت جهان و كشف رضايت حق نائل آمده‌اند.چه غافلند دنيا پرستان و بي خبراني كه ارزش شهادت را باب صحيفه‌هاي‌طبيعت مي‌جويند؛ وصف آن را از حماسه‌ها و شعرها مي‌خواهند و در كشف‌آن از هنر تخيّل و كتاب تعقّل استمداد مي‌كنند. البته حل‌ّ اين معمّا جز به مددعشق ميسّر نمي‌شود. هضم و فهم كلام مولا علي(ع) آن گاه ميسّر است كه عقل‌و دل جان را سرمايه و ظرف آن سازيم؛ زيرا مخاطب كلام آقا بندگان‌خدايند نه اسم غير، سخن حضرت دعوت راهي آكنده از نور و سرور است؛توصيه به مرگي اختياري است؛ زيرا هر حركت و تحولي، اگر مقّدر و محكوم‌و محتوم شد، نه سبب كمال است و نه پاداشي در پي دارد.از اين رو همهحركات و اقدام و گفتار بندگان حقيقي و مقرّب خدا از سر اختيار است. اين سفارش علي است، كه هم ره‌شناس است هم ره‌پيما و هم رهنما.
l